شبنم فرضی زاده از شاعران کشورمان به مناسبت فرا رسیدن روز 12 بهمن و بازگشت امام خمینی به کشور در سال 57 شعری سروده است.

این شعر که، «توآمدی که...» نام دارد؛ به شرح زیر است:

تو آمدی که نور بپاشی به شهر من

تو آمدی که باز جهان تازه تر شود

تهدیدها به دست تو تهدید می‌شدند

تو آمدی که وسوسه‌ها بی اثر شود

تقویم‌ها به خاطر چشمت عوض شدند

بهمن درون صفحه اول بهار شد

باران به عشق آمدنت سبز شد ...رسید

تا آسمان به خاطر تو بیقرار شد

حتی زمین جسارت محض است پیش تو

آتش همیشه بنده‌ی موی تو بوده است

دریا حساب می‌برد از آبروی تو

شب تابع ستاره روی تو بوده است


روی مدار فرضی از هم گسیخته

آغوش باش و تنگ بغل کن سقوط را

لبهات را که باز کنی کار حل شده ست

لبهات را ...نه، باغ درختان توت را

ما نسل سومیم و شمارا ندیده‌ایم

ما رابخوان به مستی باران چشم هات

این پرسه‌ها به داد دل ما نمی‌رسد

دعوت بکن شبی به جماران چشم‌هات

دعوت بکن که باور ما بارور شود

مادر بزرگ گفته شما را برای من

فریاد و درد و خون و غم و مشت‌های سرد

مردِ عجیب، مردِ خدایی، خدای من

 

خود را به خواب‌ها زده‌ایم و ندیده‌ایم

خمیازه ای که از سر عادت نمی‌کشیم

بگذار ساده تر بنویسم، بزرگوار

شرمنده‌ایم و از تو خجالت نمی‌کشیم

 

تو زنده ای و تا به ابد دست‌های تو...

روحت نجات بخش زمین است، گفته‌اند

بی شک نگاه هر دو جهان بر دو دست توست

این ماجرا همیشه همین است، گفته‌اند